Laserontharing als behandeling voor sinus pilonidalis voldoet niet aan de stand van de wetenschap en praktijk.

Verzoeker heeft aan de commissie verzocht te beslissen dat de ziektekostenverzekeraar de laserbehandelingen bij de indicatie sinus pilonidalis moet vergoeden. Daarnaast heeft verzoeker de commissie verzocht te bepalen dat de ziektekostenverzekeraar ten onrechte een bedrag van € 225,- bij hem terugvordert. In plaats daarvan zou ten minste € 125,- moeten worden bijbetaald. Verzoeker beroept zich in dit verband op een gedane toezegging, op een eerdere coulancevergoeding, en op het feit dat de afwijzingen niet aan hem waren gericht maar aan de behandelend huidtherapeut.
De ziektekostenverzekeraar heeft gesteld dat de aangevraagde laserbehandelingen niet worden vergoed omdat deze bij de indicatie sinus pilonidalis niet voldoen aan de stand van de wetenschap en praktijk. Eerder heeft hij per abuis 3 behandelingen ten laste van de zorgverzekering vergoed. De ziektekostenverzekeraar vordert het hiermee gemoeide bedrag terug. Van een toezegging is geen sprake en verzoeker was met de afwijzingen bekend.
De commissie overweegt dat het Zorginstituut in zijn advies van 26 september 2023 heeft geconcludeerd dat laserontharing ter voorkoming van recidieven bij de behandeling van sinus pilonidalis niet voldoet aan de stand van de wetenschap en praktijk. Daarom wordt geadviseerd tot afwijzing van het verzoek. De commissie ziet geen aanleiding van deze conclusie af te wijken en volgt het advies. Dit betekent dat verzoeker geen aanspraak heeft op vergoeding van de kosten van de laserbehandelingen ten laste van de zorgverzekering.
Voor zover het de terugvordering van de kosten van de 3 laserbehandelingen betreft, geldt dat vaststaat dat verzoeker geen aanspraak had op vergoeding en dat de ziektekostenverzekeraar de betalingen daarom onverschuldigd aan verzoeker heeft gedaan. Gelet op artikel 3:310 BW kan een vordering uit onverschuldigde betaling worden ingesteld met terugwerkende kracht tot 5 jaren. Deze termijn is nog niet verstreken zodat het de ziektekostenverzekeraar vrij staat de onterecht gedane uitkeringen bij verzoeker terug te vorderen. Hetgeen verzoeker heeft aangevoerd over de in 2016 volgens hem gedane toezegging, de eerdere coulancevergoeding, en de omstandigheid dat de afwijzende beslissingen niet aan hem waren gericht kan niet overtuigen.
De commissie wijst beide verzoeken daarom af.

Volledig document openen (pdf)